Ik had een week in totaal, vanaf het moment dat ik wist dat je zou worden mijne tot het moment dat ik ging om je naar huis te brengen. Het deed me een beetje schrikken, maar dat verdween al snel weg. Ik wist dat ik alles in orde had, mijn huis was Doggy proof en ik wist, hoewel het moeilijk zou zijn, was ik de uitdaging om een pup op te voeden.

Later zou het duidelijk worden dat dit besluit de juiste was en ik had niet veel langer moeten wachten om een plekje in mijn hart te openen voor een nieuwe hond.

En daar was je, na een gesprek met de fokkers, een zorg pakket en veel voorbereiding (damn het was die dag warm…). We namen je mee naar de auto, me achter het stuur, dus op puppy plicht en we reden terug naar Den Bosch. Na een paar minuten besloot ik om je in de rug te zetten met Jeroen, meer ruimte en een plek om een koelvest te dragen. Het was een goo

d keuze temperatuur verstandig, maar ik kan nog steeds zien het uiterlijk van reliëf op het gezicht van de zo toen we aankwamen. Ik denk dat ik niet overreageren als ik zeg dat ik hem ongeveer eens in de vijf minuten vroeg of zo “is ze nog steeds ademen en levend???”.

En thuis raakte het me… Dit was mijn pup nu, en we waren gaan om te kijken voor elkaar voor een lange tijd te komen. Het nam een deel van de stress weg en gaf me bijna een onmiddellijke endorfine-Boost. Ik was terug op de goede weg.